Avusturya Alpleri'ne tatile giden anne oğulun yolları genç ve yakışıklı Baron'la kesişir. Kendisini iflah olmaz bir kadın avcısı olarak tanımlayan adam için anneye ulaşmanın yolu küçük çocuğun kalbini kazanmaktan geçmektedir. Fakat tüm çocuksu duygularıyla Baron'un arkadaşlığını kabul eden Edgar, kısa süre içinde adamın asıl niyetini sorgular ve çocuklukla yetişkinlik arasındaki grilikte âdeta kaybolur. Çocuğun 'yakıcı sır' olarak adlandırdığı ancak anlamını bir türlü çözemediği gizem, tüm masumiyetin

Huzurlu bir yuva, iki güzel çocuk ve sevecen bir eşten başka bir şeye ihtiyaç duymadığını onları ancak kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalınca anlayan bir kadındı Bayan Irene. Yıllarca süren evliliğinden ve burjuva yaşantısından bunalarak yasak aşkın tehlikeli sularına yelken açmış ve bir şantajcının çıkıp gelmesiyle dünyası başına yıkılmıştı. Ne olacaktı şimdi? Kıymetini yeni yeni anladığı tüm bu güzellikler bir insanın iki dudağı arasında mıydı artık? Bu sonsuza kadar böyle sürüp gidemezdi. Ya

Riviera'da bir otel... Otel sakinleri, çalışanlar, iki çocuk annesi evli bir kadın ve genç bir erkek... Kadın, her şeyini bırakıp genç erkekle kaçar; geride kalanlara ise bu eylemi eleştirmek düşer. Bir iki ithamla başlayan tartışma hakaretlerin önünün alınamadığı hararetli bir kavgaya dönüşür. Öykümüzün kahramanı bu tartışmanın tek başına kalmış tarafıdır. Aşağılanan, acımasızca nitelenen kadını savunurken şöyle der: Mahkemelerin bu konularda işlerini benden çok daha ciddiye aldıklarından eminim, onla

Ailesinden kalan yüklü mirasla rahat ve tasasız bir hayat süren kahramanımız her zaman yaptığı gibi pazar günü gezmesine çıkar. Orada burada dolanırken yolu at yarışlarının yapıldığı hipodroma düşer. Can sıkıntısından ne yapacağını bilmediği için içeri girer ve yarışları izlerken kendinden geçen yarış severlerin abartılı, çılgın tepkilerini kâh gülerek kâh şaşırarak ama keyifle izlemeye koyulur. Bu arada cilvebaz bir kadınla bakışmaya başlar. Kadına oyun yapıp onu kızdırayım derken kendini bir anda hırs

Artık bu dünyada benim için yalnız sen varsın, bir tek sen; benimle ilgili hiçbir şey bilmeyen, kendi mutluluğundan başka hiçbir şey ve hiç kimseyle ilgilenmeyen, her şeyi ve herkesi alaya alan sen! Evet, yalnızca sen varsın; beni hiç tanımamış olan, benim de sevmekten bir türlü vazgeçemediğim sen! Kendisi için hiçbir şey istemeyen, hep veren, verdiğini gizleyen, sevdiği adam için her türlü fedakârlığa seve seve katlanan, onun için yaşayan ve ömrünü ona adayan bir kadın... Sevildiğini bilmeyen, kims

Asırlar boyu Korsanlar ve Ninjalar hep kavga ve çekişme hâlinde olmuştur. Bir Ninja ailesi bir Korsan ailesinin oturduğu sokağın karşısına taşınınca olaylar baş gösterir. Kaptan Eskitüfek'e göre Ninjalara asla güven olmaz. Ninjalara göreyse Korsanlar kötü huylu, kaba saba insanlardır ve hiç yıkanmazlar. Bu çekişme karşısında ailelerden birinin gideceği kesindir. Ama hangisi? Buna her yıl düzenlenen bir mahalle turnuvasında karar verilecektir. Bakalım bu mücadeleyi kim kazanacak?

Ertesi gün Küçük Prens yeniden oraya geldi. ?Her gün aynı saatte gelsen daha iyi olur, dedi tilki. ?Örneğin öğleden sonra dörtte geleceksen, ben saat üçte mutlu olmaya başlarım. Dakikalar ilerledikçe de içimdeki mutluluk artar. Saat dört oldu mu içim kıpır kıpır olur ve ufaktan meraklanırım; mutluluğun değerini anlamaya başlarım! Ama sen herhangi bir anda çıkıp gelirsen, yüreğim saat kaçta senin için çarpacağını bilemez...

Ağır hareket eden, ağırbaşlı, hep korunmaya muhtaç şah; çok becerikli ve çok güçlü, hem koruyucu hem saldırgan vezir; herkesin arasından sıyrılan, her yere seğirten cevval fil; sarsılmaz bir kaya gibi dikilen, baş eğmez kale; güçlülerin basit oyuncağı, ilk tehlikede feda edilecek zavallı piyon... Bize bunların insan ruhunun aydınlık ve eşsiz zekâ parıltılarının yansımaları olduğunu söyleyen Zweig, o eşsiz kalemi ve yazım tarzıyla aynı zamanda o ruhun karanlık yanlarının, ataerkilliğin, boş gururun, kin

Bir zamanlar toprak, su ve güneş ışığından ibarettim. Annem onları yavaş yavaş içine çekiyor, dallarının uçlarına kadar taşıyordu. Sonra annem tomurcuklandı, çiçek açtı ve sonunda ben şekillenmeye başladım. Çekirdeğim, etim ve derim oluşsun diye, annemin gövdesinden azar azar emdiğim canımın parçalarını güneş ışığıyla karıştırdım. En nihayetinde olgun, sulu bir şeftali oldum. Şimdi Pulat ve Sahibali beni yiyecek ve kısa bir süre sonra onların etlerinin, kemiklerinin ve saçlarının bir parçası olacağım. Şefta

Babam şimdiye uyumuştur kesin, dedim kendi kendime. Keşke oturup beni beklese... Çoktan uykuya dalmıştır ama. Peki ya oyuncak dükkânı? O da kapalıdır şimdi. Kim gecenin bu vaktinde oyuncak satın alır ki? Elbette benim devemi de dükkâna tıkıştırmış, kapıyı kilitleyip çekip gitmişlerdir. Keşke devemle konuşabilseydim... Dün gece yaptığımız planı unutacak diye ödüm kopuyor. Ya gelmezse?.. Hayır! Kesinlikle gelecek. Bu gece geleceğine ve bana Tahran'ı gezdireceğine dair söz verdi. Deveye binmek de ne keyifli am

Bir varmış bir yokmuş, bir zamanlar bir padişah ve bu padişahın altı yedi yaşlarında bir kızı varmış. Bu kızın çok sayıda hizmetçisi ve kölesi varmış. Aynı zamanda bir de Koçali adında, kendisinden yaşça biraz büyük bir uşağı varmış. Padişahın kızı ne emrederse emretsin, Koçali öyle yürekten itaat eder ve işini öyle iyi yaparmış ki sultan bugüne bugün ona bir kez bile el kaldırmamış. Koçali, padişahın kızına âşıkmış. Ona saf ve temiz bir aşkla bağlıymış. Koçali'ye kalırsa bu işte yanlış hiçbir şey yokmuş