Bir zamanlar toprak, su ve güneş ışığından ibarettim. Annem onları yavaş yavaş içine çekiyor, dallarının uçlarına kadar taşıyordu. Sonra annem tomurcuklandı, çiçek açtı ve sonunda ben şekillenmeye başladım. Çekirdeğim, etim ve derim oluşsun diye, annemin gövdesinden azar azar emdiğim canımın parçalarını güneş ışığıyla karıştırdım. En nihayetinde olgun, sulu bir şeftali oldum. Şimdi Pulat ve Sahibali beni yiyecek ve kısa bir süre sonra onların etlerinin, kemiklerinin ve saçlarının bir parçası olacağım. Şefta

Babam şimdiye uyumuştur kesin, dedim kendi kendime. Keşke oturup beni beklese... Çoktan uykuya dalmıştır ama. Peki ya oyuncak dükkânı? O da kapalıdır şimdi. Kim gecenin bu vaktinde oyuncak satın alır ki? Elbette benim devemi de dükkâna tıkıştırmış, kapıyı kilitleyip çekip gitmişlerdir. Keşke devemle konuşabilseydim... Dün gece yaptığımız planı unutacak diye ödüm kopuyor. Ya gelmezse?.. Hayır! Kesinlikle gelecek. Bu gece geleceğine ve bana Tahran'ı gezdireceğine dair söz verdi. Deveye binmek de ne keyifli am

Bir varmış bir yokmuş, bir zamanlar bir padişah ve bu padişahın altı yedi yaşlarında bir kızı varmış. Bu kızın çok sayıda hizmetçisi ve kölesi varmış. Aynı zamanda bir de Koçali adında, kendisinden yaşça biraz büyük bir uşağı varmış. Padişahın kızı ne emrederse emretsin, Koçali öyle yürekten itaat eder ve işini öyle iyi yaparmış ki sultan bugüne bugün ona bir kez bile el kaldırmamış. Koçali, padişahın kızına âşıkmış. Ona saf ve temiz bir aşkla bağlıymış. Koçali'ye kalırsa bu işte yanlış hiçbir şey yokmuş