KEMAL TAHİR
1910-1973 yılları arasında yaşamış Türk romancı,
gazeteci ve çevirmendir. Oldukça üretken bir yaşamı olan Kemal Tahir, babasının
II.Abdülhamid’in yaveri olmasından dolayısıyla öğrenim hayatını ülkenin farklı
bölgelerinde geçirdi. İstanbul’a yerleştikten sonra, annesinin erken ölümü
nedeniyle öğrenim hayatını yarıda bıraktı ve önce avukat kâtipliği, sonra
Zonguldak’ta kömür deposu ambar memurluğu yaptı.
Kemal Tahir 1932 yılında İstanbul’a döndüğünde
edebiyat çevreleri ile tanıştı ve çeşitli dergi, gazetelerde makale ve
denemeler yazmaya, röportajlar düzenlemeye başladı. Nazım Hikmet ve arkadaşları
ile tanışıp sosyalist görüşe yakınlaşması da yine bu dönemdedir. Bu yakınlaşma
zamanla Marksizm düşüncesini temelden benimsemesine neden oldu ve görüşlerini
yazılarına yansıttı. Donanma Davası nedeni ile 1938 yılında tutuklandı ve 15
yıl ağırlaştırılmış hapis cezasına çarptırıldı. 12 yıl süren bu dönem, Kemal
Tahir’in romanlarını hapishanede kalem aldığı en üretken dönemiydi. 1950 yılı
affından dolayı serbest kaldı. Dergi ve gazetelerde tefrika romanlar yazmaya
devam etti, özellikle polisiye romanları dilimize çevirdi.
1968 yılı Türk Dil Kurumu Roman Ödülü’nü, 1968 yılı Yunus
Nadi Roman Armağanı’nı kazanan Kemal Tahir 1973 yılında vefat etti.
ESERLERİ
Hikâye
Göl İnsanları (1955)
Roman
Sağırdere (1955)
Esir Şehrin İnsanları (1956)
Körduman (1957)
Rahmet Yolları Kesti (1957)
Yediçınar Yaylası (1958)
Köyün kamburu (1959)
Esir Şehrin Mahpusu (1962)
Kelleci Memet (1962)
Yorgun Savaşçı (1965)
Bozkırdaki Çekirdek (1967)
Devlet Ana (1967)
Kurt Kanunu (1969)
Büyük Mal (1970)
Yol Ayrımı (1971)
Namusçular (1974)
Karılar Koğuşu (1974)
Hür Şehrin İnsanları (1974)
Damağası (1977)